José begint de sessie met een ontspannen blik. “Weet je, het valt mij op dat sinds ik hier kom ik steeds minder pijn ervaar en sinds vanochtend is de pijn helemaal weg, echt waar!”. Verrast kijk ik José aan en zeg: “wat geweldig, dat is heel fijn voor je”.
“Hoe kan dit eigenlijk, hoor je dat vaker van cliënten?”, vraagt José. “Ik hoor dat wel vaker”, is mijn antwoord, “hoe denk je zelf dat dit kan?”
“Nou”, antwoordt José na enige aarzeling, “ik denk dat dit komt door de ontspanning van de oefeningen en de meditaties. Maar hoe verklaar jij dit dan?”, vraagt José. “Daar kan je weleens gelijk in hebben, daardoor ervaar je de pijn anders. Je ziekte is er nog steeds tenslotte”, reageer ik.
“Dat weet ik wel”, zegt José met een zucht. “Ik heb nu wel het gevoel dat ik zelf de regie heb over mijn ‘pijn’. Je hebt mij erg laten nadenken toen je zei: dat ik geen keuze hebt over wat mij overkomt maar wel een keuze hoe ik daar mee om kan gaan.”
José vertelt verder: “ door mee te buigen met hetgeen toch al is, is er ontspanning en lijkt mijn ziekte een minder belangrijke rol te spelen in mijn leven. Ik kwam tot de conclusie dat ik een mens ben met een ziekte en geen ziek mens, zoals jij laatst zei”.
“Dat is een hele mooie ontwikkeling”, antwoord ik. “Ja, hè”, lacht José blij en tevreden.
Accepteren is een fundament van mindfulness. Accepteren betekent niet dat je het ermee eens bent maar dat je geen energie steekt in het verzet tegen hetgeen er toch al is. Je steekt energie in het onderzoeken van nieuwe mogelijkheden. Het loslaten, een ander fundament , maakt dat er ook ruimte en ontspanning voor in de plaats komt, dan kan je open staan voor nieuwe inzichten.